Lee Miller (1907-1977) was een inspirerende, sterke, krachtige en hypnotiserend mooie vrouw die een carrière als model had opgebouwd, maar daarna besloot zelf foto’s te maken tijdens de Tweede Wereldoorlog. Alsof dat niet admirabel genoeg is, bestond haar inner circle uit kunstenaars als Pablo Picasso, Paul Éluard en Jean Cocteau (Cocteau was zo onder de indruk van Millers schoonheid dat hij haar als klassiek beeld liet zien in zijn film The Blood of a Poet (1930)). Ze maakte deel uit van een dynamisch, zinderend, kunstzinnig klimaat, maar ruilde dit met gemak in om haar eigen wil en hart te volgen.
Omstreeks 1929 meldde Lee haarzelf aan als Surrealistisch fotograaf bij de welbekende Man Ray (1890-1976). Ze werd zijn medewerker, zijn model maar ook zijn geliefde en zijn muse. Uiteraard kregen deze twee geliefden enorme ruzie (ze waren vast beide de makkelijkste niet) en Lee vertrok.
Nadat ze haar eigen fotostudio begon in New York, trouwde ze met een Egyptische zakenman waarmee ze naar Cairo verhuisde. Na enkele jaren verveelde Miller zich echter, al waren de foto’s die ze destijds in Egypte maakte erg aangrijpend en worden ze gezien als haar meest Surrealistische werk, en vertrok ze weer naar Parijs. Hier ontmoette ze de Engelse verzamelaar en surrealist Ronald Penrose (1900-1984). Haar werk werd met enige regelmaat geëxposeerd in surrealistische tentoonstellingen.
Penrose en Miller hadden een goed leven samen (al was Miller nog getrouwd met de Egyptenaar) tot de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Miller negeerde de wensen van haar vrienden en familie om naar de Verenigde Staten te komen, en zette koers uit naar oorlogsgebieden als oorlogscorrespondent bij Vogue. In de jaren na de oorlog bleef ze actief als verslaggeefster en documenteerde het eerste gebruik van napalm, maar ook de gruwelen van concentratiekampen.
Na een aantal jaar keerde ze terug naar Ronald Penrose, maar ze leidde aan het posttraumatische stresssyndroom wat ervoor zorgde dat ze veel dronk en zeer ongelukkig was. Penrose en Miller reisde rond 1950 af naar de Verenigde Staten waar ze Man Ray opzochten en waar Miller er achter kwam dat ze zwanger was van Ronald Penrose. Ze scheidde van de Egyptische zakenman, trouwde met Penrose en hun zoon Antony werd rond 1949 geboren.
Rond 1950 kochten ze Farley Farm House dat een soort creatief en artistiek bedevaartsoord werd. Kunstenaars van over de hele wereld kwamen hierheen: Picasso, Man Ray, Jean Dubuffet, Henry Moore, Eileen Agar, Dorothea Tanning, Max Ernst… (alweer zo’n harde bazen club!). Je kunt je voorstellen dat deze locatie hoog op mijn ‘Reizenlijstje’ staat.
Het leven van Miller was dynamisch, en ik kan me maar zo voorstellen dat het heel erg ‘up’, of heel erg ‘down’ was. Desalniettemin had ze een groot talent voor fotografie, en zijn vrijwel alle foto’s waarop ze staat afgebeeld ontzettend mooi.
Haar zoon, Antony Penrose, vertelde over zijn ouders Lee Miller en Ronald Penrose op de opening van Gek van Surrealisme in het Museum Boijmans van Beuningen afgelopen februari. De liefde en fascinatie die uit zijn woorden spraken waren overweldigend. Na zijn ‘praatje’ (dat overigens veel te kort was, deze man zou van mij wel een hele dag mogen praten over zijn leven!), moest ik dan ook echt een traan wegpinken. Antony, directeur van Lee Miller Archive & Penrose Collection, vond na zijn moeders dood in 1977 een enorme hoeveelheid van haar werken op de zolder van het familiehuis: ruim 60.000 negatieven, talloze prints, manuscripten, en meer. Antony en zijn vrouw gebruikte dit als basis voor het ‘Lee Miller Archive’ en het werd de basis van een aantal boeken over het leven van Lee Miller en Ronald Penrose.
Zonder Antony was het werk van zijn moeder wellicht ondergesneeuwd geraakt of onder de noemer ‘vrouwen van bekende Surrealisten’ ondergebracht. Lee Miller verdient echter zelf net zo’n groot podium als de wellicht meer bekende mannen uit haar netwerk. Ik raad je echt aan meer over haar te lezen, en jezelf eens onder te dompelen in haar netwerk. Je komt uitsluitend fascinerende verhalen tegen! Voor nu laat ik je achter met #ANARTWORKADAY. Het is er een om bij weg te dromen…
1 Comment