#ANARTWORKADAY

Tja, voor de trouwe volgers van #ANARTWORKADAY is nu vast wel duidelijk dat ik niet echt éen stijl heb waar ik me consistent aan houd als het gaat om kunstwerken posten. Er is dan ook zoveel moois en elke dag word ik weer geraakt door een ander kunstwerk, een andere stijl, een andere vorm van schoonheid.
De kunstenaar van vandaag is dan ook HEEL anders dan Bernini: van ‘Renaissance Italië’ maken we een sprong naar ‘Hedendaags Italië’.
Het werk van Giorgio Andreotta Calo (1979) varieert doorgaans van enorme installaties in een specifieke omgeving tot meer subtiele ingrepen aan bijvoorbeeld gebouwen. Het werk op de Biënnale van Venetië was een duidelijk voorbeeld van de eerste categorie. In de Arsenale, een van de twee locaties waarin de Biënnale elk jaar plaatsvindt, maakte hij een kunstwerk voor het Italiaanse Paviljoen.
Nadat ik alle tentoonstellingen in de Arsenale had gezien (geloof me.. dat zijn er meer dan je jezelf kunt voorstellen) belandde ik in een hele andere wereld. In een enorme loods was een installatie gebouwd die ik blijkbaar alleen kon bekijken als ik met de trap omhoog klom. Deze industriële, ijzeren trap, strekte zich uit over de hele breedte van de loods. Terwijl ik de trap op liep zag ik nog niets herkenbaars, alles was erg donker vooral.
Echter, toen ik boven aan kwam en mij omdraaide, zag ik dit:

De blauwgroene gloed is het licht dat schijnt op de trap en de loods onder het daadwerkelijke kunstwerk. Dat kon ik gelijk zien. Maar wat ik verder zag? Geen idee. Mijn ogen moesten wennen aan het donker, ik zag alleen maar heel veel lijnen, vormen en schaduwen. Ik ging op de bovenste traptree zitten en liet het geheel even tot mij doordringen.
Toen er nog meer mensen de trap op kwamen zag ik beweging op het oppervlak, op de “grond”. Er ontstonden allerlei kringetjes op. Aha! Het was dus water. Ik keek naar een bassin gevuld met een oplossing van water en zout. Het plafond reflecteerde in dit water en het leek alsof ik in een rondtollende ruimte stond waar plafond en grondoppervlak exact hetzelfde waren. Toen iemand een foto wilde maken met een flits zag ik tot mijn verbazing ook de reflectie van deze flits tegenover me. Wat leek op een zwarte muur, bleek nog een spiegel te zijn. Ik keek dus naar mijzelf, maar zag mijzelf geenszins.
Telkens als ik ergens anders naartoe keek verloren mijn ogen weer het oppervlak van het water. De muren, de vormen, de lijnen, alles smolt in elkaar over als éen geheel. Mijn hersens konden dit geheel niet echt goed verwerken omdat mijn ogen niets duidelijk konden onderscheiden.
En zo heb ik een half uur gezeten. Het was werkelijk spectaculair. Ik verbaasde me over het feit dat ogen zo makkelijk bedrogen konden worden. Dat wanneer het oppervlak of de horizon verdwijnt, een ruimte of omgeving helemaal geen betekenis meer heeft. De enige duidelijke muren die ik zag waren die naast me, maar waar de grond of waar de spiegel van water begon kon ik niet zien.
Hoewel meer conceptueel dan andere kunst, was ik érg onder de indruk van Caro’s werk. Het was werkelijk lang geleden dat een kunstwerk mij zo boeide, zo bezighield. Vandaar dat het vandaag #ANARTWORKADAY is!