“There is always something missing, that torments me.” – Camille Claudel
Vandaag een kunstenares (yes, vrouwen empowerment!) die ik zelf helemaal niet zo goed ken. Eerlijk gezegd was de eerste keer dat ik met haar in aanraking kwam tijdens de film Rodin waarbij ik bijna in slaap viel.
Camille Claudel (1864-1943) was een aardig getormenteerde kunstenares, was leerlinge van Auguste Rodin en was tevens zijn geliefde. Echter, ik wil niet inzoomen op de relatie die zij met hem had. Ik wil haar juist bespreken als een opzichzelfstaande kunstenares. Niet een “ze-was-de-leerling-of-muze-
Vanaf haar jeugd was al zichtbaar dat Claudel een groot talent had voor beeldhouwen. Haar manier van werken was expressief, gevoelig, intuïtief en ze beeldde rauwe en echte emoties uit. Na haar jarenlange, destructieve, relatie met Rodin kreeg ze een psychische inzinking en belandde ze in een gesticht. Haar werk is niet zo bekend- want Rodin…- maar toch is het de moeite waard haar eens op te zoeken. In Frankrijk is een Nationaal Museum aan haar oeuvre gewijd.
Ze werkte herhaaldelijk aan dezelfde onderwerpen, soms haast obsessief, en ze was in constante strijd met zichzelf wat zichtbaar is in haar sculpturen. Desalniettemin is haar werk prachtig!
De sculptuur is werkelijk romantisch, lyrisch, dynamisch en zelfs dramatisch. De hand van de kunstenares is duidelijk zichtbaar en de twee figuren gaan op in elkaar en in het blok waaruit ze gemaakt zijn. Van het “onaffe” effect ben ik een groot liefhebber! Niets gepolijst of tot in details uitgewerkt, maar een geboetseerd en echt, ietwat rauw, werk zorgen ervoor dat mijn liefde voor 19e- en 20e eeuwse sculptuur is aangewakkerd!
